Laten we bloeien

Laten we bloeien

Laten we bloeien. 

Mij pilaren zijn getroffen 

door een beving van het leven. 

Er staat niks meer overeind.

Bergen met hopen stenen

hoofd in mijn handen

gevallen door mijn trillende benen.

Tranen wellen op

als messteken in mijn ogen.

Mijn hart scheurt

er is paniek in mijn lijf.

Mijn schouders gebogen.

Als ik even knipper met mijn ogen

zie ik twee vlinders vliegen,

tussen de brokstukken door.

En wat ik niet zie,

is dat zij mij de schoonheid willen laten zien.

De wonderlijkheid van een einde en een begin:

hoe donker ook, je kan altijd weer bloeien.

Donker maakt alleen maar dat je weer een beetje mag groeien. 

Maar bij welke steen moet ik beginnen

welke pilaren bouw ik weer op.

Een leeg vel papier

ik wil beginnen met schetsen. 

Wat kan en wat kan niet

Ik ga op in mijn denken.

En ik ga maar door, maar ik kom niet tot een ontwerp.

Het is niet te bedenken.

Mijn adem stokt en dan leg ik alles neer. 

Pak ik een steen, een kleine steen

uit een berg die mij lokt.

De steen kijkt mij aan met een open blik

Ze raakt me, voedt me

geeft mij moed

om gewoon maar te gaan.

Weer te bloeien.

Bitterzoet voelde eerst deze leegte

Dit einde dit begin.

Maar laten we vooral altijd blijven bloeien.

ZoMiek.