Groei

Groei

Groei

Ik voelde is wat ik dacht.

En ik ging zo hard.

Ik viel en stond weer op

altijd razendsnel er weer bovenop.

Het leek allemaal goed

tot het moment dat ik viel.

Niet alleen maar viel

maar brak in ontelbare stukjes.

Een wrak.

Ik wilde direct weer gaan staan

maar ik kon niet meer bewegen.

En mijn denken ging snel.

Dan maar stoppen?

Tenslotte faalde ik heftig

dacht ik diep ongelukkig.

Maar toch, zomaar ineens

bleef ik stilletjes liggen

met alles wat er was.

Aanschouwen en ergens diep 

diep van binnen vertrouwen.

Liet mezelf zijn

in al die stukjes.

Absoluut niet fijn.

Maar het moest

toen was het juist daar.

Het moment waarin ik ontdekte & voelde:

het vertrouwen, het licht & de liefde.

Mijn zijn.

En toen ik dat voelde

wilde ik ook weer gaan.

Maar op mijn  pad, zonder schijn. 

Ontdekken, groeien en bloeien

niks meer bedekken.

Mijn waarheid.

Dankbaar voor het inzicht

en langzaamaan

komen de stukjes

weer aan elkaar.

ZoMiek